می روم کنار صدای خودم که ترا می خواند می نشینم و به گوش تو چشم می دوزم. گوش تو بد جوری دلت را زخمی کرده...
در آن دقایق ابدی من آیا هیچ می دانستم همیشه مدیون آن یک صفحه داستان ناتمامم و قلبی که هزار سال بود خودش را برای دردی بزرگ آماده می کرد.
از آخرین می خواهم
از آخرین "نه" شنیدنت
از آخرین جنگیدن
از آخرین تسخیر و آخرین به خاک افتادن...
چه زود پلاس برچیدی
چه زود عادتم دادی که نبینیمت
چه کسی زنگ ترا نواخت؟
چه کسی سهم ترا بازی کرد؟
چه کسی از روی تو عبور کرد وقتی مقصدش جای دیگری بود؟
آیا باید دنبال قاتل بود ؟
آیا باید مسولیت تو را به کسی واگذار کرد؟
آیا دیگر تمام شده است؟
نه، این مرثیه نیست
این تویی که جور دیگر می پنداشتمت ...من اگر ترا نخواهم چقدر زودتر می میرم؟
من اگر ترا نخواهم آیا تنها ترم یا آسوده تر؟
معنای خاک یا ابر بودن، پرنده یا پروانه بودن
دست در دستت داشتن و عبور از فصول عمرم
چه خواهد بود؟
من اگر ترا نخواهم....
خواستنت آیا کنارم بودن است؟
یا شاید جا بمانی؟
شاید جا بگذاری؟
شاید جا بزنی؟
شاید تو هم می خواهی قلبم را بشکنی؟
نمی دانم و هر چه پیشتر می روم بیشتر نمی دانم
کاش کسی برای خواستنت شریک جرمم می شد.برباد اگر رود دل ما زآن هوا رود
یک ظرف پر لازانیا ٬چند گیلاس پر
گوش کردن به وراجی های ناتمام دونفر درباره یک عکس
وقتی مشکل در قاب عکس است نه خود عکس
حالا می توانم بغض امشبم را همراه دود سیگار ها از سینه بیرون کنم.
از آنهمه لباس تنها یک لباس را به خاطر می آورم کت چهار خانه و شلوار ....یادم نمی آید.
وتو
تو
تو که می گویی دوستم داری
و
خودت را همه جای این خانه پراکندی
بببین چگونه جای قاب عکس مرا تنگ می کنی
دنبال چیزی هستی
بگو....
سالها پیش از دستشان دادم
زنهای پلاسیده
زهدانهای فراخ
سینه های تکراری
در شما چیزی هست که من از آن بی بهره ام
